La géOs de Gertrude

 

  Ou les voyages de Gertrude

en sphère privée

 

 

  img_4907.jpg

Le globe terrestre en plastique a été trouvé dans les poubelles de l’immeuble où habite JC.

 

 

 

Cela fait exactement quatre ans et neuf mois que Gertrude fait le tour de son monde

à la recherche de la route de l’Os.

Mais la caravane trépasse…

 

 

 

 

Gertrude se raconte l’histoire
La Noire conte
Quant à edurtreG, elle continue à psychoter

19 réflexions sur « La géOs de Gertrude »

  1. Révélation de Ste Gertrude :
    JC n’habite plus une crèche mais un immeuble !
    à loyer modéré, j’espère parce que, avec la crise, la religion ne rapporte plus
    c’est MOIne qui vous le dit

  2. L’image me fait penser à une mèche allumée
    au bout d’un bâton de dynamite
    pour faire péter la planète !

    « Quand le fruit est mûr, il choit de l’arbre.
    Terre, tu es un fruit mûr,
    et toi aussi tu dois tomber.
    Je t’accorde un jour encore;
    Mais si demain le jugement dernier
    n’est pas encore venu,
    Je te creuserai en ton centre,
    Et ce trou je l’emplirai de poudre
    Et je ferai sauter
    Le monde en l’air !

    et Petofi s’endort…

  3. ou bien qi notre chère Gertrude préfère:

    Mindenkinek barátság, kegyelem,
    Csak a királyoknak nem, sohasem!
    Lantom s kardom kezembül eldobom,
    A hóhérságot majd én folytatom,
    Ha kívülem rá ember nem akad –
    Akasszátok föl a királyokat!

  4. Le poète est une comète …

    Le monde a la poubelle c’est le monde à l’envers…Un petit chez soi …plus tôt que courir la planète ? C’est avoir le monde à ses pieds, ya des vaines -art !

  5. ah non ! ce n’est pas du grec ! mais de la langue paternelle du nain à talonnettes qui vous servit de pr&sident. Le grec c’est bien plus beau !

    Σ’ αγαπάω μ’ ακούς;

    Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

    κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς

    και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.

    Για τα «πίστεψέ με» και τα «μη.»

    Μια στον αέρα μια στη μουσική,

    εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω

    κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.

    Έτσι μιλώ για ‘σένα και για ‘μένα..

    Επειδή σ’ αγαπάω και στην αγάπη

    ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος

    από παντού, για ‘σένα

    μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.

    Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,

    σ’ έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,

    πώς φιλάς, πώς λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε.»

    Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.

    Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,

    πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.

    Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.

Laisser un commentaire

Votre adresse e-mail ne sera pas publiée. Les champs obligatoires sont indiqués avec *